Hoe werkt thuiszorg voor Turkse ouderen?
De gezondheidszorg in Nederland behoort tot de duurste en beste van Europa en vaak ook daarbuiten. Iedereen die in Nederland woont of werkt is verplicht om een zorgverzekering af te sluiten, waarbij de Rijksoverheid bepaalt wat er in het basispakket moet zijn opgenomen aan basiszorg. Voor immigranten of vluchtelingen geldt vaak echter niet dezelfde mate aan zorg, die gebruikelijk is voor autochtonen. Zodra ze statushouder worden en dus een verblijfsvergunning ontvangen voor tenminste vijf jaar, ontvangen ze dezelfde zorg. Binnen de zorgverlening spelen het omgaan met andere culturen en de problemen die door een taalbarrière komen, steeds meer een rol. Om de juiste mate aan zorg te kunnen bieden, juist ook aan deze bevolkingsdoelgroep, is een andere benadering nodig.
Redenen voor beperkte zorg voor Turkse en Marokkaanse ouderen.
De gangbare zorgverlening is niet altijd toereikend voor allochtone bevolkingsgroepen, zoals dit voor autochtone inwoners van Nederland gebruikelijk is. Er zijn hiervoor diverse redenen te noemen. Met name de thuiszorg heeft moeite om deze doelgroep te bereiken, wat voornamelijk komt doordat allochtonen vaak niet voldoende op de hoogte zijn van welke voorzieningen ook voor hen beschikbaar zijn. Om optimale hulpverlening te kunnen bieden, is kennis nodig van verschillende culturele gewoonten om de zorgbehoevenden tegemoet te kunnen komen. Doordat deze kennis nog onvoldoende bij zorgverleners beschikbaar is, kiezen veel cliënten ervoor liever geen gebruik te maken van hulpverlening.
Taalbarrière zorgt voor afstand
Er is bovendien vaak sprake van een belemmerende taalbarrière. Waardoor vaak geen hulp wordt ingeroepen als gezondheidsproblemen zich voordoen. Veel oudere allochtonen hebben nooit een volledige inburgering afgerond. Waardoor ze de taal niet hebben geleerd en deze dus niet voldoende beheersen. Hierdoor kunnen zij niet de juiste zorgverlening op de hoogte te stellen. Ook kunnen ze hierdoor lastiger aangeven wanneer er een oprechte behoefte is aan zorg. Ook zorgverleners ondervinden moeilijkheden in het stellen van een duidelijke diagnose, als het aankomt op ziektepatronen. Ziektepatronen zoals dementie of Alzheimer, doordat de gangbare testen simpelweg niet toereikend zijn om dit te bepalen. De taalbarrière geeft hierin een verkeerd beeld, waardoor een diagnose niet duidelijk naar voren komt als resultaat van de testen.
Gezondheidsrisico’s door communicatiedrempel
Als een taalbarrière de juiste zorgverlening in de weg staat, biedt dit een duidelijk probleem. Grotere gezondheidsrisico’s kunnen immers het gevolg zijn, als niet tijdig zorg en hulpverlening wordt geboden. Het helpt in veel gevallen niet als een familielid voor de cliënt gaat vertolken. Hierdoor kan informatie onduidelijk worden overgebracht. Bovendien kun je er als zorgverlener niet op vertrouwen dat de informatie die wordt doorgegeven op waarheid berust of volledig is. Met beste bedoelingen kan de informatie worden verdraaid of alsnog verkeerd worden vertolkt. Dit komt doordat de informele tolk niet precies weet hoe hij het moet overbrengen. Hierdoor kunnen verkeerde diagnoses worden gesteld, die tot nog weer heel andere problemen kunnen leiden.
